Nu ook de ex-Rabobank-ploeg lijkt te struikelen over het dopinggebruik in het verleden, wordt het tijd om te accepteren. Lance heeft gebruikt, Contador ontkent nog, alle nummers 2 t/m 7 van de Armstrong-tours zijn in verband met doping gebracht. De Raborenners hebben gebruikt, als tenminste uitgegaan wordt van de waarheid van wat de (wederom) anonieme bron gezegd heeft. En iedere keer komen er feiten aan het licht, en is er weer ophef, ophef, ophef. Terwijl al lang duidelijk was dat zonder epo niet gepresteerd kon worden wat gepresteerd is. Iedere nieuwe bekentenis, beschuldiging of anonieme bron bevestigd dit.
Ik heb ook Epo gebruikt. In mijn werk als verpleegkundige op de kinderoncologie en op de dialyse-afdeling werd en wordt in grote hoeveelheden Epo voorgeschreven. Ik ben er niet harder door gaan fietsen, de patiënten ook niet. Wel hebben zowel de patiënten als ik genoten van wielrenners als Boogerd, Armstrong, Leipheimer, Dekker, Virenque, Millar, Heras, Ricco, Ullrich en al die anderen.
Dus laat het wielrennen terugkeren naar waar het feitelijk om gaat: het fietsen, en de hele sfeer die rondom grote en kleine wedstrijden hangt. Straf bewezen dopingzondaars desnoods levenslang, maar laat alle niet-bewezen doping-verhalen rusten. Of bewijs ze. En stel een verjaringstermijn op van (bijvoorbeeld) 3 jaar na stoppen met professioneel wielrennen. Wedstrijdjes afpakken zoals bij Armstrong gebeurd is, verdient geen schoonheidsprijs, en zorgt enkel voor verwarring.
Maar laten we vooral weer genieten van het fietsen. Van de Tour, de Giro, de Amstel Gold Race, en de lokale profrondes. En van de mooie plaatjes die dat allemaal oplevert.
